سااااااااااعدونى

انا محتااااااسة بجد فى الشعر الفارسى صعب جدااااااااااا معلش معلش معلش عاوزة اعرف ترجمة الحاجات دى

بآغاز قرن چهارم رسید مرتبتی یافت که بقول ابو الفضل بلعمی او را در عرب و عجم نظیری نبود
بیست و نه سال اول قرن چهارم دوره استحال رودکی از زحماتی بود که در آغاز حیات خود یعنی در اواخر قرن سوم کشیده بود
رودکی شعر فارسی را از حالت ابتدائي و ساده خود بيرون آورد



وغزلهای لطیف که عنصری هم خود را در برابر آنها عاجز مد یافت سرود رودکی سخنی شیرین کلامی لطیف و طبیعی و خالی از هرگونه اشکال دارد و اگر از کهنگی زبان و لهجه او که نسبت بما امری طبیعی و نتیجه گذشت ده قرن و نیم مدت است





زمانه پندی آزادوار داد مرا زمانه را چو نکو بنگری همه پندست
بروزنیک کسان گفت تا توغم نخوری بسا کسا که بروز تو آرزومندست
زمانه گفت مرا خصم خویش دار نگاه کرا زبان نه ببندست پای در بندست




تا جهان بود از سر آدم فراز کس نبود از راز دانش بی نیاز
مردمان بخرد اندر هر زمان راز دانش را بهر گونه زبان
گرد کردند و گرامی داشتند تا بسنگ اندر همی بنگاشتند
دانش اندر دل چراغ روشن است وز همه بد بر تن جوشن است

من عینیا یا ملوکه هاشوفلک الشعر ...بس معلش انا بذاکر دلوقت ..مش عارفه انتی محتاجاه امتی بالضبط ...بس عایزاه اقولک کمان حاجه ...لو انتی توصلتی لای حاجه اکتبیها یعنی مش لازم الترجمه تکون صح میه فی المیه المهم انک حاولتی یعنی اکتبی اللی فهمتیه وطبعا دکتر احمد مقدر ان الشعر صعب ...الدکتر هیقدر انک تعبتی وحاولتی ...وهو ده المهم
وربنا معاکوا

يابنتى لاء انا مش عاوزة كده انا عاوزة افهمه وبعد كده اترجمه باسلوبى انا خلصت الورق كله اصلا مش ناقص غير دول تقال على قلبى اوى